Widliczka, Selaginella

Gatunki i odmiany

Najpopularniejszym gatunkiem do uprawy w warunkach domowych jest Selaginella martensii (widliczka Martensa) pochodząca z Meksyku. Roślina o wzniesionych, widlasto rozgałęzionych, dość wiotkich łodygach długości do 30 cm. Liście drobniutkie, łuskowate ułożone w okółkach. Odmiana „Watsoniana” na pstre liście i srebrzystobiałe wierzchołki pędów. Inne znane w świecie ogrodniczym, ale rzadko uprawiane gatunki to:

• Gatunek Selaginella apoda, to widliczka bezłodygowa, ma tylko kilka cm wysokości i tworzy zielonkawożółte kępy. Występuje na całym kontynencie Ameryki Północnej, jest rośliną długowieczna, ma małe wymagania temperaturowe i łatwo się rozmnaża.

• Gatunek Selaginella kraussiana należy do roślin płożących się, jej płożące się po ziemi  pędy szybko zadarniają duże powierzchnie, pochodzi z Ameryki Południowej.

• Selaginella lepidophylla to sucholubna widliczka, występuje w Meksyku i w Kalifornii. Roślina ta ma prawie łuskowate liście, z wierzchu soczyście zielone, pod sodem rdzawo-brązowe. Łodyga tej rośliny jest silnie skrócona i mocno rozgałęziona. Podczas suszy wszystkie pędy rośliny zwijają się do środka rozety tworząc rodzaj kłębka, aby w okresie wilgotnym ponownie się wyprostować.

Pielęgnacja i uprawa

Widliczki potrzebują miejsca cienistego, wilgotnego z dużą ilością świeżego powietrza. Miejsce uprawy powinno być pół-cieniste, nie mogą stać w miejscu nasłonecznionym. Są to rośliny ciepłolubne, temperatura pokojowa powyżej 20^oC. Zimą nie mniej niż 16^oC.

Widliczka wymaga częstego, obfitego podlewania, najlepiej podlewać od dołu, czyli do podstawka, po ok. 20 minutach koniecznie nadmiar wody z podstawka wylać, roślina nie może stać w wodzie, bo zagniją korzenie.

Nie można też zbytnio przesuszać podłoża, silne przesuszenie prowadzi do obumarcia rośliny. W okresie wiosny i lata raz na 2-3 miesiące dodać do wody trochę mieszanki nawozowej bez zawartości wapnia. Widliczki lubią wilgotne powietrze i lubią być zraszane. Zarówno do zraszania jak i do podlewania powinno się używać miękkiej, letniej wody.

Roślinę można przesadzać w miarę potrzeby, zazwyczaj kiedy już nie mieści się w doniczce. Zabieg przesadzania można wykonywać od wiosny do jesieni. Widliczki lubią płytkie doniczki, a na dno doniczki trzeba dać drenaż.  Dobrym podłożem będzie uniwersalna mieszanka ziemi ogrodniczej na bazie torfu wysokiego lub specjalna mieszanka ziemi przeznaczonej do uprawy paproci.

Widliczki są rozmnażane przez podział lub z sadzonek pędowych pobieranych wiosną.

Ciekawostki i porady eksperta

Gatunek Selaginella lepidophylla ma zdolności mechanicznych higroskopijnych ruchów i zachowuje je przez wiele lat. To oznacza, że okresie braku wody maksymalnie zwija pędy, a zanurzona w wodzie natychmiast je wyprostowuje. Powszechnie nazywana jest „różą jerychońską„, nazwa ta nie dotyczy tylko Selaginelli, ale wielu innych rodzajów roślin o podobnych umiejętnościach przetrwania długich okresów suszy i natychmiastowego rozwijana się w przysłowiowej kropli wody.

Ciekawym miejscem do uprawy widliczki może być domowa „szklarenka”, np.: duży, szklany słój, czy nieużywane już akwarium. W takim pojemniku roślina stworzy własną, sprzyjająca sobie atmosferę.

Widliczki uprawiane we właściwych warunkach są odporne na choroby i szkodniki. Czasem jednak trzymane w atmosferze zbyt suchego powietrza mogą zostać zaatakowane przez przędziorki.